نوشتار حاضر کوششی‌ است برای ترسیم خطوط عمده دلایل اتخاذ دو استراتژی کلی سکوت و فشار توسط دولت ایران در سال‌های پس از انقلاب در قبال مهاجران، پناهجویان و پناهندگان افغانستانی. دولت ایران پس از انقلاب، تا اواخر دوران سازندگی، برنامه مشخصی در قبال مردم افغانستانی ساکن ایران نداشت و سیاست سکوت را در پیش گرفته بود و پس از آن نیز، به صورت دوره‌ای به صورت مستقیم و غیرمستقیم محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های فراوانی را به این مردم تحمیل‌کرده است که همچنان شاهد آن هستیم. اما این ممنوعیت‌ها، محدودیت‌ها و تهدید‌ها هیچ گاه از حدی بیش‌تر نشده است که خروج گسترده کارگران افغانستانی از ایران را در پی داشته باشد. دلیل این امر را می‌توان در نیاز تقریبا همیشگی کشور از سال‌های پیش از انقلاب تا امروز به نیروی کار یدی جست‌وجو کرد. لازم به ذکر است که نسخه کوتاه‌تری از این مطلب پیش‌تر در سایت کانون فرهنگی بینش منتشر شده است.

ادامه مطلب...

رییس سازمان بهزیستی کشور از تحویل 2200 مسکن مددجویی همزمان با هفته دولت خبر داد و گفت: 34 واحد مسکونی دیگر نیز مراحل پایانی ساخت را پشت سر می‌گذارند.

ادامه مطلب...

ابلاغ آیین نامه اجرایی قانون "حمایت از کودکان و نوجوانان بی‌سرپرست و بدسرپرست" نشان از تغییرات اساسی و تسهیل شرایط فرزند خواندگی دارد؛ تغییراتی که برخی از آنها جای بحث و بررسی بیشتری را می‌طلبد.

ادامه مطلب...