بچه های کوچک در شهر حلب در کشور سوریه مثل تمام بچه های سراسر دنیا در سن کم در شرایط بد و با حقوق کم مجبور به کار سخت می شوند. از تمیز کردن خیابان‌ها تا مکانیکی و آهن گری در معدود مغازه های باقی مانده و باز این شهر.
این بچه ها متعلق به خانواده هایی هستند که سرپرست های خود را در جنگ از دست داده‌اند و یا سرپرستی دارند که نمی تواند ضروریات زندگی فرزندان خود را تامین کنند.
نقطه ی مشترک این بچه ها جنگ است. جنگی که باعث شد از مدرسه ها خارج شوند و برای سیر کردن شکم خانواده به رنج کار نزدیک شوند. جنگ، کودکی این کودکان بی نوا را از آنها دزدیده است و آنها را مثل حیوانات، درگیر تنازع بقا کرده است.
در سوریه تلاش جمعیت ها و انجمن های محلی نمی تواند با برجسته کردن اهمیت آموزش جلوی کار کودکان رو بگیرد چون دیگر رویایی برای آینده ندارند و اگر می خواهند شب گرسنه نمانند باید ساعات مشخصی در سرکار خود حاضر شوند.
خانواده هایی که از مناطق جنگ زده فرار می کنند و نمی خواهند یا نمی توانند از کشور بیرون بروند، به شهرهای دیگر و یا مناطق دیگر همان شهر می روند. به این ترتیب بچه ها برای به دست آوردن مشاغل در جایی که بتوان کار کرد با هم رقابت می کنند و این باعث می شود با درآمدهایی کار کنند که به طرز ابلهانه‌ای پایین است و برای حفظ کردن شغل‌هایی که به دست آورده‌اند، بدون هیچ اعتراضی، هر شرایطی را که کارفرما تحمیل کند، تحمل می‌کنند.
سه سال است که اوضاع شهر بزرگ حلب که بزرگ ترین شهر در سوریه است همین است.
