امروز: 17 - 11 - 03 | میلادی 2025 - 02 - 05

مجمع حق بر شهر باهمستان با همکاری «موسسه رحمان» در ادامه سلسله نشست‌های مدنی حق بر شهر، نشست هفتم خود را تحت عنوان «تهران خانه افغانستانی‌ها هم هست» (حذف تدریجی مهاجران از حقوق شهروندی) برگزار کرد و در این نشست آنیتا صدیقی(کنشگر اجتماعی و فعال حقوق افغانستانی‌ها)، حمیدرضا بوالی (روزنامه نگار) و محمد لطفی (حقوقدان و فعال اجتماعی)، به ایراد سخنرانی و ارائه نظرات خود پرداختند.

نوشتار حاضر کوششی‌ است برای ترسیم خطوط عمده دلایل اتخاذ دو استراتژی کلی سکوت و فشار توسط دولت ایران در سال‌های پس از انقلاب در قبال مهاجران، پناهجویان و پناهندگان افغانستانی. دولت ایران پس از انقلاب، تا اواخر دوران سازندگی، برنامه مشخصی در قبال مردم افغانستانی ساکن ایران نداشت و سیاست سکوت را در پیش گرفته بود و پس از آن نیز، به صورت دوره‌ای به صورت مستقیم و غیرمستقیم محدودیت‌ها و ممنوعیت‌های فراوانی را به این مردم تحمیل‌کرده است که همچنان شاهد آن هستیم. اما این ممنوعیت‌ها، محدودیت‌ها و تهدید‌ها هیچ گاه از حدی بیش‌تر نشده است که خروج گسترده کارگران افغانستانی از ایران را در پی داشته باشد. دلیل این امر را می‌توان در نیاز تقریبا همیشگی کشور از سال‌های پیش از انقلاب تا امروز به نیروی کار یدی جست‌وجو کرد. لازم به ذکر است که نسخه کوتاه‌تری از این مطلب پیش‌تر در سایت کانون فرهنگی بینش منتشر شده است.

فیسبوک

ساندکلاد

رادیو جمعیت

عضویت

All Rightes Reserved © | Created And Designed By: Firemode Studio / Agerin Agency