همچنین اطلاعات بانک جهانی نشان می‌دهد ٧٥ درصد از فقرای جهان که در سطح فقر یک دلار در روز زندگی می‌کنند در مناطق روستایی ساکن هستند
اطلاعات بانک جهانی نشان می‌دهد ٧٥ درصد از فقرای جهان که در سطح فقر یک دلار در روز زندگی می‌کنند در مناطق روستایی ساکن هستند. نرخ فقر در مناطق روستایی (به‌طور میانگین ٢٩) بالاتر از نرخ شهری (١٣ درصد) است. بسیاری از فقرای روستایی به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم، در بخش کشاورزی برای امرار معاش فعالیت دارند.حدود ٢,٥میلیاردنفر به‌طور مستقیم از طریق تولید محصولات کشاورزی گذران زندگی می‌کنند یا به‌عنوان کشاورزان تمام‌وقت یا پاره‌وقت یا به‌عنوان عضوی از کشاورزی خانوادگی محسوب می‌شوند.
در این میان ٥٠٠میلیون مزرعه کوچک وجود دارد که بیش از ٨٠ درصد از موادغذایی مصرفی جهان را تهیه می‌کنند که به‌طور قابل‌توجهی به کاهش فقر و امنیت غذایی کمک میکند. بااین‌حال، کشاورزان کوچک‌مقیاس اغلب به‌عنوان حاشیه‌نشینان و با محرومیت زندگی می‌کنند.
کشاورزان خرده‌پا اغلب در مکان‌های دوردست زندگی می‌کنند و با مشکلات مختلفی درخصوص دسترسی به بازار، تأمین مالی، فناوری و دانش، فقر و تأمین اجتماعی روبه‌رو هستند. به طوری که با درآمدی که به دست می‌آورند بدون کمک و حمایت دولتی و نهادهای غیردولتی نمی‌توانند به افزایش تولید و بهره‌وری منطبق با اصول توسعه پایدار و دوستدار طبیعت به فعالیت پرداخته و غذای مورد نیاز جمعیت روبه‌رشد را فراهم کنند.
همچنین اطلاعات بانک جهانی نشان می‌دهد ٧٥ درصد از فقرای جهان که در سطح فقر یک دلار در روز زندگی می‌کنند در مناطق روستایی ساکن هستند. نرخ فقر در مناطق روستایی (به‌طور میانگین ٢٩) بالاتر از نرخ شهری (١٣ درصد) است. بسیاری از فقرای روستایی به‌طور مستقیم یا غیرمستقیم، در بخش کشاورزی برای امرار معاش فعالیت دارند.
کشاورزی منبع معیشت برای حدود ٨٦ درصد از مردم روستایی (٢.٥میلیاردنفر) است و در حدود ١.٣میلیارد شغل برای خرده‌مالکان و کارگران بدون زمین فراهم میکند. اگر بخش کشاورزی پویا‌تر و کارآمدتر شود، کمک شایانی به کاهش فقر روستایی و کمک به کشورها برای دستیابی به هدف توسعه هزاره یعنی کاهش فقرا به نصف تا سال ٢٠١٥ میکند.
بنابراین لزوم توجه به کشاورزی و کشاورزان روستایی به منظور کاهش فقر و افزایش رفاه ضروری است. از سوی دیگر نرخ رشد جمعیت و به‌تبع آن افزایش مصرف سرانه غذا در ٤٠ سال آینده یکی از دغدغه‌های جهانی است.
پیش‌بینی می‌شود جمعیت جهان به بیش از ٩میلیاردنفر در سال ٢٠٥٠ برسد که در حدود دو میلیارد نفر در کشورهای درحال‌توسعه خواهند بود یعنی افزایش تقاضا و افزایش تولید موادغذایی را طلب میکند.
از طرف دیگر پیش‌بینی می‌شود ٧٠ درصد از جمعیت جهان در مناطق شهری (٨٧ درصد در آمریکای‌‌لاتین، ٦٤ درصد در آسیا و ٥٨ درصد در آفریقا) زندگی کنند و تهیه غذای این جمعیت وابسته به کشاورزان روستایی است (سازمان ملل ٢٠١٢). از منظر دیگر در بلندمدت، تولید محصولات کشاورزی، هزینه‌های تضعیف و تخریب منابع طبیعی را به‌همراه داشته و به محیط‌زیست زیان وارد میکند.
در بسیاری از نقاط جهان، ما شاهد هزینه‌های زیست‌محیطی کشاورزی هستیم، کشاورزی در حدود ٧٠ درصد از آب شیرین را مصرف میکند و ١٥ تا ٣٥ درصد این آب مصرفی غیرکارا استفاده می‌شود؛ ٧٥ درصد تنوع محصولی از سال ١٩٠٠ از دست رفته است، ٧٠ درصد از ذخایر ماهی، برداشت غیرپایدار و بیش از اندازه صورت می‌گیرد، در حدود ٥,٢میلیون هکتار جنگل هر سال از دست می‌رود و در حدود ١٤ تا ١٧ درصد گازهای گلخانه‌ای جهان به‌واسطه تولید کشاورزی و تغییر در کاربری اراضی حاصل می‌شود. برآوردها نشان می‌دهد پنج تا ١٢میلیون هکتار از زمین‌های کشاورزی به دلیل شهرنشینی از گردونه بخش تولید خارج می‌شود و علاوه‌براین در همین حدود زمین‌های قابل‌کشت و مولد به دلیل فرسایش زمین از بین رفته و دیگر قابل‌کشت نیستند (Döos ١٩٩٤; Young ١٩٩٩). این مشکلات فراوان پیش‌روی تولید بخش کشاورزی و به‌منظور تأمین نیازهای غذایی جمعیت ٩میلیاردی سال ٢٠٥٠ کره زمین، حمایت از کشاورزان خرده‌پا را طلب میکند تا هم غذای سالم و هم مکان سالم برای ادامه حیات بشر فراهم آید و دستیابی به شاخص‌های توسعه پایدار که امنیت غذایی، حفظ منابع طبیعی و محیط‌زیست به‌همراه رفاه جامعه است فراهم شود.در کشورهای مختلف جهان رویکرد دولت‌ها حمایت از کشاورزان خرده‌پاست که در کنار حمایت دولتی، اهداکنندگان و خیرین نیز به کمک کشاورزان آمده‌اند. نوع و میزان کمک‌ها و حمایت‌های بخش دولتی و غیردولتی در هر کشوری متفاوت از کشور دیگر است اما چالش‌هایی مشابه بین کشاورزان خرده‌پا عمومیت دارد و در کشورهای جهان یکسان است. بررسی تجارب کشورهای جهان در زمینه حمایت از کشاورزان خرده‌پا می‌تواند برای سیاست‌گذاری در ایران کاربرد داشته باشد.
منبع : تامین 24
