مدتی از حمله به کارتن خواب ها در میدان هرندی میگذرد و فعالین اجتماعی یکی پس از دیگری موضع گیری هایی در این مورد انجام می دهند.  در این بین، اصل ماجرای اعتیاد و ریشه های آن و دستانِ کثیف مافیای مواد مخدر فراموش شده و به جزئیات کم اهمیتی پرداخته می شود. این فرافکنی، معلول دستان پشت پرده ای است که در ازای پاسخ به این سوال مهم، صورت مسئله را پاک می کنند و مسائل را به گونه ای دیگر مطرح می نمایند تا اذهان عمومی  منحرف شود .

دیر زمانیست که اعتیاد، نفس جامعه را گرفته و به سرعت در حال تکثیر است. خانواده ها برای مقابله با این ویروس مخرب از حمایت های دولتی برخوردار نیستند و به تنهایی به مبارزه با آن می پردازند.
بعضا دیده می شود فعال محترم حقوق کودک، آقای ایکس، در اظهار نظر های غیر کارشناسانه با نگاهی متکبرانه و از بالا به پایین، در مورد حوادثی همچون هرندی، کارتن خواب ها را لایق هیچ می داند
 بعضا دیده می شود فعال محترم حقوق کودک، آقای ایکس، در اظهار نظر های غیر کارشناسانه با نگاهی متکبرانه و از بالا به پایین، در مورد حوادثی همچون هرندی،  کارتن خواب ها را لایق هیچ می داند. گویی فراموش کرده که در مورد انسان صحبت می کند، انسانی که حقوقی دارد و جامعه و دولت نسبت به او مسوولیت هایی دارند . وظایفی که دولت با شانه خالی کردن از آنان، موجبات پدید آمدن خیریه هایی با عملکرد غیر حرفه ای و بعضا آسیب زا را فراهم نموده است.
به نظرمی رسد انتقادهای آقای ایگرگ هم از فعالینی که خود، اعتیاد را ترک کرده و معضلات کارتن خوابی را بهتر از همه ما می شناسند؛ بیشتر به منظور سهم خواهی هر چه بیشتر موسسه خود، از بودجه های مصوب است.
 
 البته رویکرد غیر حرفه ای فعالینی که آستین بالا زده تا کمی از رنج کارتن خواب ها بکاهند و در نهایت آنها را به ترک این خون آشام نابودگر دعوت کنند؛  خود قلم را به دست امثال آقای ایکس  داده تا تیشه به  ریشه شان زنند. با اندکی جستار در عملکرد موسساتی چون موسسه آقای ایکس در خواهیم یافت که در مجموع، تفاوت چندانی در رویکردشان وجود ندارد و هر کدام تحت عنوان  ان جی او و ...  فعالیت خیریه ای انجام می دهند.
آقای ایکس، ابتدا با بیان این موضوع که بیماری اعتیاد همواره حتی پس از بهبود فرد معتاد در وی باقی می‌ماند به افراد پاکِ امروز حمله می کند؛ سپس در اظهار نظری عجیب از قرارهایی پرده بر می دارد که در ذهن         نمی گنجد:«مصرف کنندگانِ دیروز که قرار بود بابت آسیب‌هایی که در دوران تخریب خود به جامعه وارد آورده اند، معتادان گمنام باقی بمانند و پس از پاکی به جامعه خدمت کنند، در حال حاضر تبدیل به شخصیت‌های اجتماعی شدند که هر روز با رسانه‌ها مصاحبه کرده و با متدهای تبلیغاتیِ کاملا احساسی و غیرعلمی، نوعی فضای رُمانتیکِ معصومانه پیرامونِ معتادان کارتن خواب ایجاد کنند که هیچ ارتباطی با فرآیند مددکاری که برای نجات آنان از ورطه اعتیاد لازم است، ندارد. »
حال سوال از امثال آقای ایکس و ایگرگ این است :
معتاد، بیمار است یا مجرم؟ خدمت چیست؟بالاخره بیمار صلاحیت خدمت وفعالیت اجتماعی را دارد یا خیر؟
آیا علل ابتلا به بیماری اعتیاد فقط به فرد معتاد بر می گردد؟ تکلیف آسیب های اجتماعی وارد ه به فرد معتاد چیست ؟ فشار ناشی از 8 سال جنگ با عراق بر مردم در کجای این قصه جای دارد؟ فشار مشکلات اقتصادی ناشی از سالها تحریم را چه می کنیم؟ آیا مردم دروازه غار و مولوی دسترسی به دستگاه های پیشرفته برای پرتاب آتش به میان کارتن خوابها را داشتند؟
وقتی من و شما در خانه های گرم خود برای دنیا خواب های زیبا می بینیم. زنان در میدان هرندی مورد حمله نگهبانان پارک قرار می گیرند، با رکیک ترین الفاظ پذیرایی می شوند و از درد ضربات مهلک به جسم و روح ساعتی شیون و زاری میکنند. نمی دانم ضربه ای که زن بیچاره را دو متر آنطرف تر پرتاب کرد، مهلک تر بود یا الفاظ رکیکی که روحش را آزرد.
بیشتر که فکر کنیم،  باز هم دیواری کوتاه تر از دیوار هزاران مرد و زن معتاد به قول شما "متجاهرآواره ای" که درخیابان ها با کارتن خوابی انتظار مرگ را می کشند پیدا نمی کنیم؛ کسانی که سهمی در سرمایه های ملی به تاراج رفته ما ندارند و چه خوب که تمام تلاش خود را نمودید که نپرسیم کودکان هرندی چه شدند ؟
وقتی آتش به کارتن خواب ها گشوده شد، کودکان کارتن خواب هرندی که به قول مسئولین 1% از جمعیت کارتن خوابهای کشور را تشکیل می دهند، چه شدند ؟
چه خوب که تمام تلاش خود را نمودید که نپرسیم کودکان هرندی چه شدند ؟
درصد بسیار بالایی ازکارتن خواب ها دچار بیماری های مسری و خطرناک هستند و بعضی از آنان روزهای پایان زندگی خود را سپری می کنند. به عنوان یک فعال اجتماعی، وظیفه خود می دانم که در پاسخ به آقای ایکس که می گوید:« معتاد زمانی می‌تواند در جهت بهبودی وضعیت خود اقدام کند که به عجز رسیده باشد، اگر هم برخی امکانات ابتدایی مانند غذا و لباس گرم در اختیارشان قرار داده می‌شود، برای ایجاد انگیزه جهت تغییر شرایط فعلی‌شان است اما قرار نیست کسی که با اعتیاد خود، بعضا خانواده‌هایی را از هم متلاشی و زن و فرزند خود را به حال خود رها کرده، به عنوان پاداش، هر شب چلوکباب بخورد و بسته‌های تشویقی کمد و یخچال دریافت کند و هر شب هم عده‌ای بیایند آغوش گرم به رویش بگشایند؛ این سیستم، آن ها را از رسیدن به عجز باز می دارد و باعث می‌شود آنان در همان مرحله اعتیاد ثابت بمانند.» وظایف دولت در قبال کارتن خوابها را یادآوری کنم و اعلام می دارم  "عجز" را برای ترک اعتیاد، مرگ نمی دانم.

نویسنده : سام بوربور

منبع : نشریه داخلی جمعیت دفاع